Ömrüm

yine ak çağıl çağıl
ömrüm kara toprağa
pembenin en soluk yüzü
savurmadan beni karlara
ömrüm yine ak
çağıl çağıl kara toprağa

haine zalime inat
ömrüm dön kara toprağa
bak bağrını açmış bekliyor
dikensiz güller arasında
yine ak çağıl çağıl
ömrüm dön kara toprağa

Pişmanlık

Gözyaşının da kokusu varmış

Bir de rengi

İkisi de beyaz

Ne var ki

Ben çekemem içime

Duru su gibi

İçtikçe solar, kokladıkça dolar

Ciğerlerime

Beyaz...

Acının da kokusu varmış

Bir de rengi

Kapkara, düşlerim gibi

Ne var ki

Ben düşemem içine

Sabahsız bir gece gibi

Düş'tükçe solar, kokladıkça dolar

Düşlerime

Siyah...

Pişmanlığın da kokusu varmış

Bir de rengi

İkisi de gece mavisi

Ne var ki

Ben dönemem geriye

Keşkesiz gün gibi

Baktıkça acır, andıkça yanar

Dünlerimde

Mavi...

Ankara Kuzey Yıldızı

Alıntılar 2

“ Gideceği limanı bilmeyene hiçbir rüzgardan hayır gelmez.” 

Montaigne

“Kanıyor takvimden gamsız ağaçsız

Evlatlarını döver gibi seven bir sonbahar

Güvertesinde adresini şaşırmış

Kayıp bir nisan yağmuru”  

Yılmaz Erdoğan

“Ekim kasım işlerini öğrenirken bir keman

Ağlamayı bir de

Şarkıya söz yürür

Yeşile aldanır suyun kudreti

Ve sen hiçbir zaman

Sol anahtarı yaptıracak

Bir çilingir bulamazsın”   

Yılmaz Erdoğan

“Dünyanın tuhaflıklarına, ben ölsem de resmim güler.”  

Muallim Naci

    “Hayat; kendisini alt edenindir.”    

Friedrich Nietzsche

“Bir insanı uygarlaştırmaya karar verdiyseniz, işe ninesinden başlayın.”  

Victor Hugo

“ Yel istediği yerde eser, onun sadece sesini işitirsin ama nerden gelip nereye gittiğini bilemezsin.”  

Susanna Tamaro

Akçay

Uzun zamandır özlemini çektiğim şirin bir yer Akçay, Edremit'e bağlı bir tatil kasabası, şimdilerde mahallesi demek daha doğru. Balıkesir deyince aklıma gelen ilk yer. Galiba bugünlerde fazlasıyla yorgunum, bu da tatil ihtiyacımı artırıyor doğal olarak. Bezginliğin, karanlık günlerin ilacı belki de, sevdiğiniz bir yerde bulunmak.

Su Yolunu Bulur Elbet

Su yolunu bulur elbet

Çılgıca da aksa

Sessizliğe de boğulsa

Vakti gelince nihayet

Özgür Kuşlar

Suyun Okşayışı

Bırak elindeki çekici! Okşayarak seven su ol!

Okşa ki büyüsün umut, sabırla işle hayatı ilmek ilmek. Bırak halı döver gibi yaşamayı, pamuklara sar sevdiklerini. Zira yürek sırça köşktür, onu sadece sevdikleri tuzla buz eder. Kırma seni sevenleri. Okşa elindeki yüreği, gönlünü al sevdiklerinin.

Her kimse senin için en değerli, onun umudunu okşa, kırma kalbini. Sev aileni, dostlarını, memleketini; sev ki ki filizlensin hayat, tomur tomur çiçeklensin!

Bu Balık Ölür

Kuma labirent çizdi çocuk

Kendini de gömdü içine

Elinde bir kova su

Ve susamış koca bir balık

Kolayca kayboluverdi 

Yuttu aniden dar koridorlar

Çıkışı yapmayı unutmuş gibi

Döndü durdu pes etmeden

Kayboldu kendini bilmeden

Kum doldu gözlerine

Yüreği ezildi

Ya denize ulaşamazsa?..

Yıldız değdi kirpiklerine

Güneş ayı, ay bulutu kovaladı

Gündüzlerce, gecelerce

Susadı balık, seslendi kuma

" Susuz yaşayamam ki ben."

Yaşlar aktı gökyüzünden

Doldurdu kovayı bir çırpıda

Nefeslensin biraz daha

Az kaldı suya

Deniz az ötede duruyor ya

Korktu çocuk, daldı sonra

Derin uykulara, anmadan hiç suyu

Ve hiçbir şey düşünmeden

Kendi elleriyle çizdiği dolambaç

Yuttu onu derin boşluğunda

Ya çıkmalı bitimsiz bulmacadan

Ya içine çekmeli deniz

Bu balık ölmeden

Ateş saçan minik can 

Pul pul erimeden

Bir ses duydu, rüya mı bu

İçi bağırdı sonra

"O su buraya gelene kadar 

Bu balık ölecek"

Güneşin narin parmakları

Okşadı kum tanelerini

Bir yol açtı dolambaçta

Ki suya değsin ayakları...

Yakamoz

Sessiz, derin bir bakış aktı suya

Adı sanı yok

Bilinmez hangi dağdan indi hüzün

Bir yanı ışıkken bir yanı boş karanlık

Ardına baktı yalnızlık

Yakamoz aktı suya inceden

Keşkelerin altında 

Derin bir boşluk

Elbet Gün Doğar Yine

çoğaldı akşam

bütün hışmıyla oturdu baş köşeme

sardı ışığın  parıltısını

boğdu koyu gölgelere

akşam çoğaldıkça

dönüşmekte zifiri bir karanlığa

boğarak gündüzün umutlarını

güneşten artan sarı ışığı

mavi suya gömerken 

olsun be!

elbet gün doğar yine..

Suya Değen Gurup Vakti

Sevdiğim Kareler

Susuz Yaz / Necati Cumalı

Susuz Yaz, Necati Cumalı'nın İzmir'de Seferihisar ve Urla ilçelerinin köylerinde geçen olayları gerçekçi bir anlatımla kaleme aldığı öykü kitabıdır. Kitapta yazar, toplumun ortaya koyduğu ürünleri kişilerin kaderleriyle bağdaştırarak anlatır. Bunu yaparken de, dupduru bir Türkçe kullanır. Olay, insan ve sorun şemasında işlenir öyküler; gerçekçi köy öyküleridir bunlar, yazarın deneyim ve izlenimlerinin ürünüdür.

Akşam

Akşam…

Her yerinden yara almış

Kanıyor güneşin elleri

Suya değdi umut

Vay benim yağmursuz bulutum!

Salkım söğütün dallarında

Akşam…

Benim Parklarım

İntihar Tadı

Hep yağmur mu dökecek yaşlarını?

Peki ya güneş, o da ağlar mı?

Gelgit

Gel_git

“ Tanrı vaad eder, şeytan peşin çalışır.” derler ya doğruymuş.

Vah dostum, ne çoşkun

Ne çılgın denizmiş bu

Ah, şu gelgitleri zamansız…

Çare

Çaresiz

Elimden bir şey gelmiyor

Karşımda su ve ateş…

Hangisi daha güçlü ki?

Ey, evrenin gerçek efendisi!

Su ateşi söndürebilir mi,

Bir avuçsa eğer?

SU / Roman

SU 

Uyumsuz Defne Kaman’ın Maceraları

“Başlangıçta yalnız su vardı.”

“SU.

SU vardı. Başlangıçta sadece SU vardı.

Evvelce gök, ay, güneş, hava, ateş, toprak ve ağaç yoktu: Sadece SU vardı."

Kamanlık yani Sibirya’dan Anadolu’ya yayılan Şamanizm, bugün Anadolu'da yaşayan her kültürü derinden etkilemiş kadim bir gelenektir. Kamanlığın dört unsuru olan SU, TOPRAK, HAVA ve ATEŞ'tir. İşte Buket Uzuner bu kültürden yola çıkarak SU romanını yazıyor, çok da iyi yapmış doğrusu. 2012’de yayımlanan Su kitabı bir dörtleme olarak tasarlanmış, şimdi 2015’te TOPRAK piyasaya sürüldü. İlk yayımlandığında okuduğum SU, hem Şamanizm hem de Kutadgu Bilig, ilgi alanıma girdiği için, beni fazlasıyla kendine bağladı. Şimdi sırada TOPRAK romanı var, onu da severek okuyacağımdan eminim. Polisiye kurgusunda olması da, romanı rahat okunur kıldığı için, dördüne de hazırım diyebilirim.