Çocuktular

Sessizdi, hüzün kokuyordu elleri. Sırtlanıp hayatı el ele, yola düştüler. Masumdular yıldızlar kadar. Onlar ki, büyük yürekler taşıyarak küçücük bedenlerinde, minik ayaklarıyla yürüdüler kadere. Onlar, yaşam savaşının çocuklarıydılar. Onlar, yetişkinlerin çıkar kavgalarının direnişçileriydiler. Onlar ki, çocuktular. Büyüdüler... Ne yazık ki!..

Önce anıları kirlendi, sokakta umarsızca misket oynayan. Toza bulandı ayacıkları. Sonra elleri kirlendi, pamuk pamuk yumuk elleri... Büyüdüler yavaş yavaş, çocuktular ve çocuk kalamadılar. Hırsı yok etti amcaların, dedelerin, daha bilmem nice, adına yetişkin(!) denilenlerin...

Şimdi daha bir sessiz çocuklukları, uykuya dalmış, hiç yaşanmamış gibi. Sevdaları olamadı hiç, hayalleri, düşte bile yok artık oyuncakları. Büyüdüler ne yazık ki!..

An geldi yoksulluk vurdu, an geldi bir kurşun deldi apansız, masum alınlarını.  Boyasızdı resimleri, korkulu çöp adamlar çizerlerdi. Ya öldüler ilaçsız, ya öldürüldüler vicdansız, olmadılar aslında hiç. Yoktular, hiçtiler, yokluktan yokluğa göçüp gittiler. Olmadı büyüme sevdaları, bedenleri büyüse de.

Nefreti gördüler ve sevgisizliği. Çocuktular ama hiç çocuk olmadılar.