Can Yücel Sevgisi

       Neden severiz Can Baba’yı? Şair olduğu için mi, doğal ve içten bir üslubu olduğu için mi, argoyu şiirinde nakış gibi kullandığı için mi, sadeliğinden mi yoksa?..

“ Gavura kızıp da oruç bozulmaz

Sök at kafandan acabaları

Bir kemik aynı yerden iki defa kırılmaz”

      Müstehcendir onun sözleri zaman zaman; ama bu sözler ve argo kimseye ona yakıştığı kadar yakışmadı bence. Öyle ince işler ki nakış nakış,erir sözler şiirin potasında, okurken hiç rahatsız olmayız. Oysa başkasında nasıl da sırıtır dizelerin içinde.

      Sizi bilmem ama ben seviyorum Can Yücel’i, o büyük şairi…  O hem toplumsal hem de duygusal şiirlerin adamı Can Baba’yı.  Sade bir dille ve samimiyetle yaptığı taşlamaların üstadını… Pek çok esin kaynağı var onun. Bazen doğayı ve insanları, bazen sevdayı, ayrılıkları ve yalnızlığı, bazen kavramları esin perisi yapar kendine. An gelir “ hayatta en çok babamı sevdim” der, an gelir “işte budur hayat” sözleriyle özetler yaşam felsefesini.

“Ne renk olursa olsun kaşın gözün

Karşındakinin gördüğüdür rengin..”

        Kimi zaman bir Hint horozunu anlatır İntihar şiirinde ya da bir sakız ağacını serer dizelere.

“ Tanrı adın işitmedi ömründe;

İnanmadan da madem yaşanıyor diye,

Rüzgarlı bir kıyıda, sevinç içinde,

Yaşamak dururken düşünmek niye?”

       Başka türlü şeyler ister kimileyin de “denizi ayrı deniz, havası ayrı hava”…  “Bir sen eksiktin ay ışığı” der cezaevine giderken de sitemle.

“Bileklerimizi morartmış yeni Alman kelepçeleri,

Otobüsün kaloriferleri bozuldu Kaman'dan sonra

Sekiz saat oluyor karbonatlı bir çay bile içemedik,

Başımızda pirensip sahibi bir başçavuş.

Niğde üzerinden Adana Cezaevine gidiyoruz...

Bi sen eksiktin ayışığı

Gümüş bir tüy dikmek için manzaraya!”

         Yaşanmışlıklarını yazar çekinmeden, hayat adamıdır Can Yücel.  Ailesi çok değerlidir onun için, en çok da babası…  Memleketi sever, aşkı sever, hayatı sever. Bazen küfür eder, bazen inceden taşlar, öfkelidir kimi zaman da. Yani her şeyiyle insan Can Baba. Hayranlıkla ve sevgiyle anlattığı babası ülkenin büyük değerlerindendir. Köy Enstitülerinin fikir babası ve Cumhuriyetimizin ilk Milli Eğitim Bakanı Hasan Ali Yücel…

"hayatta ben en çok babamı sevdim.

karaçalılar gibi yerden bitme bir çocuk

çarpı bacaklarıyla- ha düştü, ha düşecek...

nasıl koşarsa ardından bir devin,

o çapkın babamı ben öyle sevdim.

bilmezdi ki oturduğumuz semti,

geldi mi de gidici hep, hepp acele işi!..

çağın en güzel gözlü maarif müfettişi,

atlastan bakardım nereye gitti,

öyle öyle ezber ettim gurbeti.

sevinçten uçardım hasta oldum mu,

40'ı geçerse ateş, çağ'rırlar istanbul'a.

bir helallaşmak ister elbet, diğ'mi, oğluyla!

tifoyken başardım bu aşk oy'nunu,

ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.

en son teştifine çıkana değin

koştururken ardından o uçmaktaki devin.

daha başka tür aşklar; geniş sevdalar için

açıldı nefesim, fikrim, canevim.

hayatta ben en çok babamı sevdim."

         Anı yaşamayı sever o, hayatla hesaplaşmayı sevdiği kadar.

“..Bir yolun varsa gidilecek sona bırakma,

Bir sözün varsa dilden yüreğe, hiç susma,

Görmen gerekiyorsa birini git yanına.!

Okşaman gereken bir yürek varsa esirgeme elini,

Hayat çok zalim..”

An gelir;

“..Elini, gözünü, yolunu, yüreğini alır senden,

O zaman istesen de;

Dokunamaz,

Göremez,

Gidemez,

Söyleyemez olursun..”

            Hayattan aldığı dersi anlatır kimi zaman da.

“Bir tek yaşanarak

öğrenilirmiş hayat,   

okuyarak, dinleyerek değil..

Bildiklerini bana neden   

anlatmadığını anladım.. 

  

           Niye mi seviyoruz Can Yücel’i? Belki de o, insanı sevdiği için.

“ Biliyorum suçluyum

ve razıyım cezama.

Çalmadım,

öldürmedim,

ama daha kötüsünü yaptım..

“Ne yaptım biliyor musunuz.?

Tuttum insanları sevdim..”