Kedi

Kedi Ruhlu

"Niye döner ki dünya?

Bir lokma ekmek için mi?

Ciğercinin kedisi, şımarık taklalar atarken

Çöpteki somuna şükretmek kader mi?"

Diye, sorup durdu cevap beklemeden
Kedi ve

Kedi ruhlu kadın...

Korkulara kapıldıkça hırçınlaştı ama

Sevildikçe ender kış akşamlarında

Sıcacık kuzinenin karşısında

Mırıltıya boğdu ortalığı

Yumuşak tüyleri yatıştı da

Canı yanınca düşen kordan

Çıkardı pençesini
Kedi ve

Kedi ruhlu kadın...

"Niye doğar ki güneş?

Uzanmadan alan ele inat

Tırmalamak için mi gururla

Önündeki tahta masayı

Çaktırmadan guruldayan karnını...

Podyumda yürütülen süslü 

Akranlara bakıp inadına 

Kuyruğu dik tutabilmek için mi?"

Diye, sorup durdu cevap beklemeden
Kedi ve

Kedi ruhlu kadın...

Biliyordu rızkının az olduğunu

Hikayesi böyle yazılmıştı, ne de olsa

“kimine kavun kimine kelek...”

Dik tuttu hep kuyruğunu, dimdik

Cezalandıramadı hiç kimse

Zira o kedi ruhlu kadın

Kendine kesti hasımlar hep cezayı

Aldanmadıkça aldatmadı

Canı yanmadıkça tırnağını çıkarmadı
Kedi ve

Kedi ruhlu kadın...

"Niye geldik ki dünyaya?

Terazinin bir kefesi hep eğri kalacaksa"

Diye, sorup durdu cevap beklemeden

Sevildikçe mırıldandı

Sevgiyi sınadı, itilince tırmaladı

Nankörü olmadı hiç hayatın

Sokulgan, kırılgan, unutkan
Kedi ve

Kedi ruhlu kadın...