Masa da Masaymış Ha... / Edip Cansever

Adam yaşama sevinci içinde

Masaya anahtarlarını koydu

Bakır kaseye çiçekleri koydu

Sütünü yumurtasını koydu

Pencereden gelen ışığı koydu

...

Uykusunu koydu, uyanıklığını koydu

Tokluğunu, açlığını koydu

Masa da masaymış ha...

Bana mısın demedi bu kadar yüke

Bir iki sallandı durdu

Adam ha babam koyuyordu

Edip Cansever'in bu şiiri ses, yapı ve içerik bakımından masa kadar basit bir esasa dayanır ve gücünü de bu basitlikten alır. Eşya ile ruhun bütünlüğü şiire anlam bütünlüğü de katmış olur. Basit, sade ve gerçek...

Şair, kelime tekrarlarıyla hem ahenk sağlar hem de neşeli bir hava katar şiire. "Masa, koydu, ses, dokuz, yanında" sözcüklerinin tekrarı ironik olduğu kadar sadeliğin de simgesidir. Adamın tüm yaşamıdır aslında bu basit sözcüklerle anlatılan.

Bisiklet sesini çıkrık sesini

Ekmeğin havanın yumuşaklığını koydu

Adam masaya

Aklında olup bitenleri koydu

Ne yapmak istiyordu hayatta

İşte onu koydu

Kimi seviyordu kimi sevmiyordu

Adam masaya onları da koydu

Üç kere üç dokuz ederdi

Adam koydu masaya dokuzu

Pencere yanındaydı gökyüzü yanında

Uzandı masaya sonsuzu koydu

Masanın dağınık ve yüklü oluşu  adamın yaşamını simgeliyor aslında. Bizler için de hayat, dağınık ve yüklü değil midir bu masa gibi. Bir o kadar da tekdüze... Şiirin yapısı gibi, masanın üzerindekiler ve şairin ruhu çeşitli şeylerle doludur ve karmakarışıktır. Şairin hayatına giren maddi manevi her ne varsa, şiirde gelişigüzel bir araya getirilmiş gibidir. Işık, çiçek, sevgi ve gökyüzüyle ekmek, süt, yumurta bir aradadır.

Hepimizin hayatı az çok böyle değil midir? İyi güzel ya da gereksiz her şey belleğimizde karmakarışık durur. Dış dünyanın nesneleriyle iç dünyamızda bulunanlar hep iç içedir aslında. Hatta şairin anlattığından çok daha karışık ve yığın yığındır hayat.