Bizim Mahalleden...

Bizim mahalleden bir kız çıktı, düştü yollara. Kucağında et bebek, tek oyuncağı çocukluğunun. Bizim rüyadan bir kız çıktı, vurdu kendini taşlara, hayaller kurdu. Soğuk betonda uykuya daldı, sardı bebeğini çullara. Bilmezdi hayatın oyuncaklarını, hayatı oyun sandı. Bilmezdi insanın insanla oynadığını. Beş taş oynardı o, adam asmaca ve de atlas oyunu... Sanırdı ki dünya kocaman, insanlar sevgi dolu...

Bizim mahalleden çıkan kız, büyüdü. Taşları çalındı eteğinden, et bebeği parçalandı. Bizim mahalleden çıkan kız yoruldu. Güveni sarsıldı derinden, oyunlar kabusu oldu. insanla şeytanın dostluğunu gördü. Yıkıldı, savruldu duvardan duvara. En sevdiklerinin elinden vuruldu. Kaldırıp kaldırıp fırlattı duvara canım dedikleri, adam asmaca oyununda darağacını ipi oldu, boynuna dolandı hayat.

Bizim sokaktan bir kız geçti. Geçti de gitti. Sevemedi buraları, ölümü sevemedi. Sevemedi yalanı, sahte insanları... Oyunlar oyun olmaktan çıktı, ruhlar kirlendi. Bizim alemden bir kız çıktı, geçti gitti...