Kaldırımlar / Necip Fazıl Kısakürek

Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında

Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum

Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum

Yolumun karanlığa saplanan noktasında

Sağlam bir şiir tekniği olan Necip Fazıl Kısakürek'in en sevdiğim şiiridir Kaldırımlar, hayat görüşünü benimsemesem de şairliğine şapka çıkarırım her zaman. Kaldırımlar da, henüz daha güzeli söylenmemiş bir yalnızlık şiiridir bana göre.

Şair, karanlık ve ıssız bir sokakta yalnız bir adamdır dizeler boyunca. Kendisiyle baş başa... Bir de ona yoldaşlık eden çilekeş kaldırımlar...

Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık

İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık

Biri benim, biri de serseri kaldırımlar

Şiirin tamamında muhteşem bir ritim, müzikalite vardır. Bunu da ses ve sözcük tekrarları sağlamıştır. Ayrıca ölçü ve kafiye de ritim unsuru olarak başarıyla kullanılmış Kaldırımlar'da.

Ahenk dışında edebi sanatlardan da yararlanmış şair. Dörtlüklerde, kişileştirilen kaldırımlar dışında, benzetme ve nidalarla da zengin bir anlatım seriyor önümüze: "serseri kaldırımlar, gözlerine mil çekilmiş bir ama gibi evler, ben gideyim, yol gitsin..."

Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler

İçimde damla damla bir korku birikiyor

Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor

Gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler

Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi

Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi

Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır

Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır

Yalnız ve çilekeştir şair, el ayak çekilince ona yarenlik eden sadece kaldırımlardır. Ardından tedirgin ruh halinden sıyrılır ve bu yarenlikten memnun olduğunu dile getirir. Hızlı bir yürüyüş ve ardından zafer kazanan bir kumandan edasıyla karşımıza çıkar, çilekeş kaldırımların çilekeş çocuğu. Sarmaş dolaştır kaldırımlarla ve ömrünün burada sonlanmasını ister. Şikayeti yoktur artık yalnızlıktan.

Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum

Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta

Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum

Yolumun zafer tâkı, gölgeden taş kemerler

Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta

Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin

İki yanımdan aksın, bir sel gibi fenerler

Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim

Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin

Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları

Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları

Islak bir yorgan gibi, sımsıkı bürüneyim

Uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya

Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi

Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya

Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi

Necip Fazıl Kısakürek, Bergson felsefesinden etkilenmiş, şiirlerinde tekke şiiriyle Fransız şiirini ustaca birleştirmiştir. Madde ve ruhla ilgili temaları işler, iç dünyanın gizli duygu ve ihtiyaçlarını dile getirir şiirlerinde. Sezgiciliğin etkilerini gördüğümüz şair, içten kavrama becerisini dizelerine başarıyla yansıtmıştır. Bergson felsefesinde gerçekler sezgiler yoluyla kavranır, tasavvuf şiirinde de sezgi ve maneviyat ön plandadır. Duyguyla akıl arasındaki yol sezgiden geçer. Necip Fazıl'ın şiirlerinde de işte bu sezgicilik ve tasavvuf birleşmiştir.