Feride / Yılmaz Odabaşı

" bana bir ölüm tarif et feride

yakma cigaranı

çek şu kibriti de

olur ya

dinamit gibiyim bu gece"

Hiç bitmeyen şiir sevdamda Nazım kadar, Can Baba kadar, Cemal Süreya kadar baş köşemde oturan bir şair Yılmaz Odabaşı. Farklı bir tarzla yazılan Feride şiiri de öyle tabi. Feride elli dört bölümlük uzun bir şiir, bir o kadar da destansı...  Duygu kadar düşünce yüklü, çağımızın kolay tüketilen sevdalarına farklı bir bakış açısı, farklı bir sevda anlayışı getiren bir şiir bu. İçinde her şeyi bulmak mümkün: umut, sevda, başkaldırı, ölüm, kavga... Pek çok şiir iç içe geçmiş, hepsinin öznesi aynı, hepsi de Feride'ye sesleniş biçiminde ama bu sevdanın içinde insan da var toplum da... Yöresel, içten, yalın söyleyişlerle yoğrulmuş bu destansı dizeler, aynı zamanda hayata yönelen bir sorgulayış, kirlenmiş dünyanın temiz kalan yüzü ve eşsiz bir kurgu...

"ve ben gittim yüreğimde kan gülleri

siz de o aşkın teninde dinamit sayın beni"

1997'de tanıştığım Feride'yi ara ara okurum hala, her seferinde bu uzun şiirin farklı bir bölümünde kendimi bulurum. Yazıldığı dönemde çağdaşı şairlerden farklı bir üslup denemiş olan Yılmaz Odabaşı bugün hala sıra dışı, kendine has ve hala benim başucumda...

"dinlemem

ki rüzgardım

usulca kedere kaldım

yürüdüm

göçebeydim

yürüdüm

kurşunlandım

sonra mart kaldım, eylül kaldım

ey susmanın çorak iklimi

yüzümde uzun sürmüş soruşturmalar yorgunluğu

çarmıhlara gerildim, ölümlere tek kaldım..."

Şairlerin, edebiyatçıların çokça tartıştığı, bazen eleştirdiği Feride şiiri, her şiir severin okuması  gereken türden bence. Öyle derin ki anlatımı, her bölümde ayrı bir şiir hazzı yakalamak mümkün. Henüz tanışmadıysanız onunla, şimdi tam zamanı...

"gözlerini sil ve bu sevda kadar koyu bir çay tutuştur ellerime"