Hestia

Ekranda bir şiir vardı, okudu sessizce. Dışarıda sulu kar, aklında Nazım... Tahir'le Zühre kadar, Piraye'ye Mektuplar kadar, Mavi Gözlü Dev kadar derindi düşünceler. Şiire baktı yeniden, bir of çekti. Kızdı kendine, yazmamalıydım bunları, dedi, tümünü yakmalıyım... Kendinden utandı sonra, yanması gerekenin şiir olmadığını anlayarak... Yazmalıydı, hep yazacaktı, Nazım'ca olmasa da... Kendince yazacaktı, akana kadar damardaki tüm kanı, son sayfayı da kanıyla imzalayacaktı.

Ayağa kalktı ve mırıldandı yeniden: Hestia...

Mavi, eli kalem tuttuğundan beri şiir yazar, şiir okurdu ama bu başka bir şeydi artık onun için. Bir trans hali adeta, bir kendinden geçiş, bir kayboluştu. Başka nesi vardı ki dertleşecek, sadece dizeleri ve Hestia...

Huzur dedi, biraz yüksek, neredeyse bağırırcasına. Huzur, yalansız, hilesiz, çıkarsız... Sadece huzur... Ve huzurun tanrıçası Hestia...

Yangın yerinden kurtarılmış 

İnce bir kitap ciltsiz, sararmış

Sayfaları kırış kırış

En çok da' inan' sayfası yanmış

Yarıya kadar kıvrım kıvrım

Bir resim var yanık sayfada

İki insan sarmaş dolaş

Sanki çığlık atıyor

Yanmış

Forsa geliyor aklına sebepsiz

Boşa çeke çeke kürekleri 

Hala cezası tamamlanmamış

Bir kürek mahkumu 

Yaşlı ve yorgun, canlanıyor aklında

Meğer ki ,her kürek atışı

Boşa geçen ömrün cezası

Harcanmış

Müebbete dek sürer mi bu

Kim bilir

Birden dönüyor sayfalara

Hepsi için için yanmış

Tutamıyor elinde

Öylesine sıcak

Ve anıları kararmış
Ki yakıyor değdiği yeri

Ve

Sayfalardan düşen bir kartpostal

Huzurun tanrıçası Hestia

İşareti mi bu yoksa

Kül olmuş kitabın yeniden doğuşuna

Hiç sönmeyen ateşi elinde
Bakıyor mahzun ve derinden

Ruhsal bakire Hestia...