Masalların İçi Boş

Bu Masalı Anlatmayın Kimseye

 “Bir varmış,bir yokmuş/Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde/Deve tellal iken, pire berber iken/Ben anamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken…”
diye başlamadı hiç bu masal.

Anlatılamadı dilden dile

Kutulara saklandı

İzbe köşelere gizlendi

Küçük bir kız yaşarmış eskiden

Yokluklar ülkesinde

Kalabalık içinde tek başına…

Günlerden bir gün, batarken kızıl güneş

Tunca bürünmüşken evren

Bir hediye düşmüş gökten

Küçücük elleriyle hep beklediği

Beklemeye doyamadığı bir hediye...

Alıp bağrına basmış, sevip okşamış

Baş tacı edip pamuklara sarmış

Şükretmiş evrene

İyi ki beklemişim diye

Mutluymuş işte, uçuyormuş sevinçten

Gülümsüyormuş hayata yeniden

Işığım koymuş adını, aydınlanmış

Umudum demiş, kendinden bile sakınmış

Anlamlar yüklemiş çocukca

Hayatımın anlamı demiş hatta

Masal bu ya!..

Gün gelmiş, yastığının altında saklamış

Kimse görüp elinden almasın diye

Kıskanmış delice

Gün gelmiş koynunda taşımış

Her nefeste koklarım, özledikçe bakarım diye

Sevdikçe sevmiş işte, o kocaman yüreğiyle

Çocuk gibi, sarılmış hediyesine

Kutsal bir emanet gibi

Muskalayıp da asmış boynuna

Kimi gün koymuş yatağının altına 

Bayramlık sevinciyle...

Gel zaman git zaman

Sıcak uykulara dalarken mutluluktan

Bir el uzanmış asumandan

Kapkara sisler içinde

Gümbür gümbür bir sesle

“Yeter bu kadar sevinç, çok da şımarma!”

Deyivermiş kötü cadı edasıyla

Gıcırdatarak dişlerini

Kara büyü gibi çökmüş üstüne

“Bu kadar mutluluk ne haddine!”

Almış onu elinden

Kırarak kalbini çatır çatır

Sandık dolusu hüzne boğarak

Kaldırmış izbe bir köşeye

Üstüne asma kilidi de vurmuş ki, of…

“Korkma!” demiş sonra, alay edercesine

“Merak etme, arada açarım kilidi

Alırsın eline, öper koklarsın

Sonra tekrar koyarım yerine”

Zaman zaman içinde

Geceler güne karışmış

Aylar yıla uzanmış

Mütemadiyen beklemiş durmuş

Sandık açılsın da sarılayım hediyeme

Varlığını hissedeyim, neşe saçayım gönlüme

Diye diye, bir ömür dolusu bekleyişi

Sığdırmış zavallı yüreğine

Bazen ağlamış, yalvarmış soğuk gecelere

Verin onu bana, o ömrüme hediye

Bazen hırslanmış, tırnaklamış duvarları

Ama ne çare…

O hala beklemekte

Yorgun, kırgın, bıkkın…

Bir gün açılmış kilit, sarsarak duvarları

Sevinçle koşmuş, umutla bastırmış haykırışları

Bir de ne görsün bomboş odada

İçi boş bir sandık var önünde

Meğer hiç gelmemiş ki o hediye

Perdeye yansıyan bir hayal oyunu

Soğuk duvarların şakacı serabıymış

Kocaman bir kabusu

Kısacık bir rüyaya sığdırmış

Ömrünün en büyük cezasını

Zavallı, ödül sanmış

Şimdi sandık bomboş

Aslında hiç olmayan hülyanın 

Gölgesi bile yok

Hayali bile yokmuş artık

“Onlar ermiş muradına” diyemeden

Masal da burada bitmiş meğer

Hiç yazılmamış,çizilmemiş

Ya da suya yansımış

Boş bir yazı gibi

Bütün masalların içi boş

Uydurulmuş, uyutulmuş sessizce

Bağlanmışken kocaman bir yürekle

Adına hayat denilense

Yalancı bir rüya ve

Ve ödülü, içi boş

Köhnemiş bir sandıkmış

Çocukça mutlu sonlar

Masallara bile yazılmamış...