Yazmasam...

      Yazmasam çıldıracaktım belki de…

    Yazmak biraz da hayatı kanatmak değil mi ki, kirli kan aksın diye. Emer ruhun zehrini, sonra tükürür toprağa. Yazmak şifadır ruhuma.

  Açmam derdimi kimselere, her daim içimde büyütürüm de söyleyemem. Zira kimse yaşadığından öteyi anlamıyor, nereden bulayım aynısını yaşayanını? En iyisidir yazmak, sorgulamayan, yargılamayan, elinin tersiyle itmeyen dost satırlara…

    Gün gelir hüzünlere bulanır sevinç, gün gelir sevince bulanır hüzün... Hepsi içimde saklı, sadece satırlarım var omzunda ağlanacak, dizelerim var derdime derman bulacak. Yanlış zamanlarda yanlış hayallere merhem olacak. Tek yara bandım onlar, iyi ki varlar. Yoksa yazmasam çıldırdım belki de... 

    Bu hayat bana göre değil, anladım da, ne çare? Geldik bir kere… Savaşlar bana göre değil, yalanlar bana göre hiç değil. Beceremedim bu çarpık düzende kara halkalardan biri olmayı.  Beceremedim insan olmayı, çiğ süt bana göre değil diye… Sahtelikler bana göre değil, beceremedim insanla oynamayı. Haram lokma bana göre değil, beceremedim dünyalı olmayı. Yazmasam çıldıracaktım büyük ihtimalle…

   Beceremedim bencil olmayı, 'biz' dedikçe kırdılar kolumu kanadımı, riya sardı hep etrafımı, verdikçe hiç alamadım. Hiç para pul saymadım, gökteki yıldızlara bakmadım, toprağa  kin tohumları serpmedim. Galiba ben insan olamayı beceremedim

     İnan yazmasam çıldıracaktım. En iyi dostum, iyi ki varsın!