Affediyorum
Nefret yüreğe
ağır bir yüktür, ben taşıyamam o yükü. En iyisi evrene havale etmek… Dünden
bugüne, canımı yakan, yakıp yıkan, haksızlıklar yapan, yolumu tıkayan, günahıma
giren her kim varsa, nefretimi hak eden herkesi affetmeyi seçtim hep. Eş, dost
ya da elalem… Çelme takan, emeğimi çalan, yüreğimi acıtan, tökezleten, ruhumu
inciten herkesi… Kendim için, affediyorum.
"Bana güç veren zaferlerim değil, yaşamdaki yenilgilerimdir." S. Poyntz
Yenilgim çok bu hayatta, pek çok insan gibi. Onlar beni güçlü kılar daima. Bana neyin değerli olduğunu onlar öğretti.Yirmi beş yıl
oldu gerçeklerle yüzleşeli, nefret enerjisinin yerini sevgiye bırakalı.
Yitirilebilecek en değerli şeyin bir can, yaşanabilecek en büyük acının da evlat
acısı olduğunu anlayınca… İnsanım ben, bir can taşıyorum, canımdan can
çıktığında anladım, kimsenin nefret etmeye değmeyeceğini. Ne dost kazığı, ne eş
yalanı, ne sevda talanı… Önemi kalmıyor pek nefretin, kızgınlığın, bilmem ne
bela, herhangi bir duygunun. Affederim ve unuturum, en büyük intikam hainin
ihanetine ve en büyük şifa benim yüreğime.
Sonra döner
bir de kendimi affederim, beni incitmelerine izin verdim diye. Eş dost ne farkeder?!..
Ben etrafımdaki çemberi gevşetmeseydim, sınırlarıma girip üzebilirler miydi beni, ben izin vermeseydim? O halde, iyilik enerjisi iyiliği çeksin diye onları ve
kendimi, kendi iyiliğim için, affettim hep affedeceğim. Nefret enerjisiyle
güzelliğin yollarını tıkamayacağım.
Aptalca gözyaşlarımı ve hatalarımı affediyorum. İyi niyetimi hak etmeyenleri, çelme takıp tökezletenleri affediyorum. Zira ben nefret yükünü taşıyamam. Bir sepet sağlam elmanın içine çürük elmalar koyuşumu affediyorum. Düşünce tekme vuranları bile affediyorum. Önümdeki on kapının dokuzu sağlamken gidip çürük kapıyı tutuşumu affediyorum. Affettikçe daha güçlü yola devam ediyorum, zira vicdanım rahat, yüreğim de en az onun kadar rahat olmalı. Taşıyamam nefret yükünü, evrenin terazisinde dengeyi bulur nasıl olsa, iyilik de kötülük de…
Aptalca gözyaşlarımı ve hatalarımı affediyorum. İyi niyetimi hak etmeyenleri, çelme takıp tökezletenleri affediyorum. Zira ben nefret yükünü taşıyamam. Bir sepet sağlam elmanın içine çürük elmalar koyuşumu affediyorum. Düşünce tekme vuranları bile affediyorum. Önümdeki on kapının dokuzu sağlamken gidip çürük kapıyı tutuşumu affediyorum. Affettikçe daha güçlü yola devam ediyorum, zira vicdanım rahat, yüreğim de en az onun kadar rahat olmalı. Taşıyamam nefret yükünü, evrenin terazisinde dengeyi bulur nasıl olsa, iyilik de kötülük de…
Kötülere en büyük cevabım : Sizi affediyorum,umrunuzda olsun olmasın önemli değil. Çünkü sizi, sadece kendim için affediyorum ve hainlikleri, vefasızlıkları, sahtelikleri unutmayı seçiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuz alınmıştır.Teşekkürler...