Dilemma

Güldüğünde

Baharı kucaklardı sevincim

Değmesin diye hiçbir ışık gözlerine

Güneşin olurdu bedenim

Gönül sazım sessizce inlerdi

Tomurcuklar açardı yüzümde utangaç

Solgun bir gülü uzatırken bana

Ve birden, öyle aniden…

Tebessümün masal kentinin 
Sokaklarında kayboldu

Şimdi yitik bir hayal kaldı, boş bakışlarda

Soldun

Sahi

Gülüşün ne renkti
Unuttum

Deniz kokardı bakışların

Küçük göz pınarlarının ateşinde

Avuçlarındaydı hediyelerin en güzeli

Dokunduğun yeri yakardın 
Usul usul, çekingen

Değmesin diye başka bir renk

Tüm renkleri yakardım

Işığımdın

Sonra birden, hem de aniden…

Söndün

Kör oldun

Sahi

Bakışların ne renkti
Unuttum

Hayaller kurardım 
Beyaz tellerin kucağında

Pamuktan daha pamuk 
Rüyalara dalardım

Hem zindanımdın 
Hem kale oldun 

Sonra birden, öyle işte aniden…

Korkuların en büyüğü 
Bir rüyadan uyandı
 İçin için kavrulan

Ey masal perisi!

Sarı kirpiklerin ucundan fırlayan

Bakışlar mıydı o son şarkıyı yazdıran?

Yok oldun

Sahi

Hayaller ne renkti
Unuttum.

İzmaritine bulanırdı sözlerin

Buseler yağmurun 
Mavi ışığını taşırdı

Çorakken bereketli toprak ana oldum

Tohumlandı bedenim
Can buldum

Işığa koşan pervane gibi

Meftunken her sözüne
Sözsüz sessizliğine

İnancın, güvenin kitabını yazdım

Ve birden, öylesine aniden…

Tohumu savurdun boşluğa

Bereketi kaçtı sevdanın

Sonra vuruldum
Sözlerin ezgisi değişti

Ve sen kayboldun

Sahi

Sözlerin ne renkti
Unuttum

Umudun ne renkti

Adın ne renkti

Sevda ne renkti, unuttum
...