Müdana Etmem Deme

Bazı insanlara minnet duyarız, duymalıyız da. Hatta en çok da en kötü olanlarına... Kör gözümüzü açar onlar, perdeyi kaldırır. Gerçekleri onlar sayesinde duyar, görür ve anlarız. Ne mümkün minnet duymamak!..

Hayatımıza yön vermemizi sağlar onlar. Kimileri iyi, kimileri kötüdür onların ama hayatımızda olmalarının bir amacı vardır, kendileri bilmese de. İşte bu insanlara minnet duyarız, tesadüf değildir karşımıza çıkmaları... Yaşam yolunda ayağımıza takılan çakıl taşlarıdır onlar.

İyi ki kötüler var yoksa hayatımızdaki iyileri görmezden gelebilirdik. Nasıl minnet duymayalım ki! Onlar sayesinde sır perdesi aralandı ruhumuzun, gözümüzdeki sis bulutlarını onlar kaldırdı. Kötüyü göre göre iyinin değerini bilir olduk. Yalanlar duya duya doğruyu daha çok sever olduk. Yüreksizleri göre göre yiğitlerin değerini anlar olduk. Keşke olmasalar diyemeyeceğim zira, biz insanoğlu zararlıya meyilliyiz, onu tatmadan yararlıyı göremeyiz. Hayatımızda yalancı, dolandırıcı, sahtekar, kaypak ve şerefsizler olmasa, hiç karşımıza çıkmamış olsalar nasıl severdik doğruyu, sadakati, sevgiyi, şefkati, mertliği... Acıyı tatmadan mutluluğun kıymetini bilen var mı?!..

Katilime teşekkür ediyorum, öldürerek beni ölümsüz kıldığı için. Teşekkürler tanıdığım, sevdiğim ya da sevmekten vazgeçtiğim herkese.. Onlara minnet borçluyum, tekamülümde bana yardım ettiler bilmeden, belki de istemeden. Hayatıma vizyon kazandıran, yolumu açan herkese minnet duyuyorum. Sadece iyilik yapana değil, zararı dokunana da teşekkür ediyorum, içtenlikle... Onlar sayesinde tanıdım hayatın iki yüzünü, onların yardımıyla gördüm yalanı, kavgayı, ölümü. Yoksa nereden bilecektim, eksik ve cahil kalacaktı saf ruhum. Hepsine teşekkürler...