Yas ile Sevinç / Deneme

"Karac’oğlan, size bakar sevinir

Sevinirken kalbi yanar gövünür

Kımıldanır hep dertlerim devinir

Yas ile sevincim yıkışır dağlar.”

Doğanın canlanması, tüm ozanlar gibi Karacaoğlan'ı da sevindirmiştir. Sanki biz sevinmezmişiz gibi. Keşke hep bahar olsa değil mi? Kıpır kıpır olsa içimiz, karaları atsak yüreğimizden pembeye bürünse gökyüzü, yeşile, sarıya, mora, maviye… Turuncu baksa kuşlar şakıdığı dallara, pembe aksa sular bütün masalsı diyarlara!.. Doğa kadar yüreklere de doğsa bahar...

Karacaoğlan sevinmesine sevinir de, bir yandan da dertleri devinir. Karşıt duyguları iç içe yaşayan ozan, bencileyin sevinçle hüznü harmanlamış gibidir. Kalbi yanan ozan, bir duygu çatışması yaşıyor galiba. Yürekte yara varsa, doğa canlansa da neşenin bir tarafı hep yarım kalmaz mı ki!.. Kararsız duyguların sebeb,i çöreklenmiş acılar olsa gerek. Yoksa neden “yas ile sevinç” birbirini yenmek için uğraşsın, değil mi!..

Doğanın sevinç ve mutluluğuna katılamayan bir ruh durumu yaşarız zaman zaman. Bazen sonbaharın solgun yüzü beklenmedik bir sevinç, bazen ilk baharın renkli yüzü istenmedik bir hüzün yaşatır hepimize. Ne yapalım, zalim dünya. Bitmiyor ki dertler, parasızlık, hastalık, yalnızlık…Ve dahi  savaşlar, ölümler, her yeni doğan güne saçılan kederler… Doğanın bizi taktığı da yok aslında, biz ne yaşarsak yaşayalım, o vakti gelince çiçeklerle coşar, vakti gelince boranlarla taşar, öyle değil mi?!..