Çocuk Olmak

Çocuk olmak varmış hayatta, tabi en kaygısızından... Öyle sahipsiz, aç, sevgisiz olanından değil. Çocukluğunu yaşaya yaşaya , öylesine çocuk olmak. yarın derdi olmadan, ekmek parası düşünmeden, kabuslu uykulara dalmadan oynamak doya doya ve hep çocuk kalmak... En tepeden aşağılara, düşe kalka, dizlerini acıta acıta çocuk olmak...

Her gördüğünü istemek, şımarmak, taklalar atmak çimenlerde, bazen de bağıra bağıra ağlamak... Hiç büyümeden, zamanı dondurup oynamak hayatla doyasıya. İple çekmek okulsuz günleri, vura vura bir topa, yırtmak pahalı bir ayakkabıyı, çılgınca koşabilmek ve zamansız olmak, katıla katıla gülebilmek, gizlice sevmek, ne olduğunu bilmeden...

Büyümeyi isteyip de aslında hiç büyümemek, çocuk olmak varmış bu hayatta. Kırışmadan alınlar, hüzün bulutları karartmadan yüreği ve kapatmadan yüzümüzü ellerimizle, gülerek bakabilmek hayata ve çocuk kalabilmek... Yorulmadan, yaşlanmadan, karanlık yüzünü görmeden feleğin hep çocukça yaşamak...