Bir Daha Doğmak Hayata

Ormanda Yangın Vaaar

Alışmak

Her yangına…

Yanışı tenin

Ruh çıkmazlarında

Cehennem mi burası

Yanan insanlık mı

Yanan ben miyim?

Yoksa saf ruhum mu yanıyor

Sevgiye tapan kalbim mi

Bu yanık kokusu da ne?

Ben miyim kül olan?

Yanıyor her şey cayır cayır

Cayır cayır evren

Alazlar kızıl,mavi,tunç rengi

Savurdukça yel

Yalpalıyor sağa sola

Bir kırbaç gibi

Yanağımda şaklaya şaklaya

Yangın var ruhlarda

Kalbim yanıyor önce

Kızıldan kızıla çalan alevle

Kömür karasına dönene dek

Yaladı alaz, söndü yürek

Tenim yandı sonra

Cayırtılar, keder kokusu sardı

Dört bir yanı

Yanıyor, yanıyor saflığım

Dizlerim yanıyor, gidemedikçe...

_Kime?

_Kimsesizliğin kıymet bilmeyenine

Kalabalıklar içinde...

Yangın var ormanımda

Cayır cayır

Ne sevdalar geçti evrenden

Ne eşler…

Boşa kürek çekmeler
 Yanıyor

Selamlar yanıyor

Tohumken ‘hiç’e gidene

Yiten canıma, canların

En küçüğüne
Var oluşun sebepsizliğine...

Bütün tekamüllere

Geçişler yanıyor alazlarla

Dumanların içinde, sessizce...

Ve o hep yeniden doğuyor

Yanan ormandaki küllerinden...

_O kim?

_O mu? Mavi…

 Bir daha yaratılacak

Yılmadan yorulmadan

Yeniden doğacak

Baştan

Yeni baştan dikecek fidanlarını

Orman yeşerecek

Bir daha, bir daha...
Yanacak bir kez daha
Ve yine doğacak hayata...