Sessizlik

karanlığın büyüsüne kapılmıştı

oysa hep korkmuştu siyahtan

fobisiydi 

kalabalıklardaki sessizliğin

büyüsü...

şimdi niye arıyordu gözleri

boşluğu...

ne değişmişti ki?

arar olmuştu yalnızlığı

yoksa artık sevgisiz miydi

insan denen canavara

yitirmiş miydi inancını?

artık karanlığın büyüsü

yalnızlığın huzuru 

ürkütmez mi olmuştu

zavallı ruhunu?

karardıkça kararsın istiyordu

gece, öyle bir kararsın ki

görünmez olsun insanlığın

kirli yüzü...