'80 Çocukları

80 öncesiydi, çocuktuk; kısıtlandık her şeyden. Okul önlerinde bekledi babalar, sağlı sollu taş yağmurları altıda evin yolunu tuttuk. Sokağın sağ tarafı başka telden çalıyordu, sol tarafı başka telden... Kara haberlere uyanırdık her sabah ama çocuktuk işte! Şimdi nostalji köşemde duran radyoda dinlerdi annem babam haberleri, tüh vahlar içinde. Ne şatafatlı kurslara gönderildik, ne sokağa oynamaya çıkabildik. Kısıtlandık her şeyden, korkutulduk, evle okul arasına sıkışmıştı hayatımız. Okul da bir garipti hayat da... Birden ders kesilir, içeriye bir grup girer, ders boykot edilir, gün biterdi. Böyle geçti ilk gençlik, çocuktuk işte!

Çocuktuk, bir şeyler olup bitiyor ama hayat devam ediyordu yine de... Abi kardeş sessizce büyüyorduk işte, anne babamızın yürek çarpıntıları arasında okulluyduk birer yıl arayla. Allah'a emanet, büyüyorduk öylesine, çocuk olamadan, koşup oynayamadan, şımaramadan, her akşam baba kontrolünde, güya okuyorduk işte!.. Bize dokunmayan yılan bin yaşıyordu belki de... Meğer yılanın zehri damarlarımıza işlemiş de biz bilmezmişiz o günlerde, yine de çocuktuk işte!

O günlerden aklımda kalan, sloganlar eşliğinde kalabalık gruplar halinde yürünen okul yoluydu. Tek başıma yürüyemedim hiç o yolda, hülyalar içinde. Guruplar halinde yürümek zaruriydi zira. Bir de unutmak mümkün olmayan bir acı var bellek defterimde. Aile dostlarımızın müdavim olduğu taranan bir kahvehane ve çocuk yüreğimize kazınan tarifsiz bir acı... En yakın arkadaşımın amcası iki sokak ötemizdeki kahvehanede kurşunların ortasında kalıp ölmüş, feryatlar, isyanlar... Pek çok ailede katmer katmer yaşanan acıyı biz komşu acısı olarak yaşamıştık, o kurşunlanan amcayı ne çok severdik, günlerce konuşuldu o olay. Şimdi kitaplara geçen bir sağ sol çatışmasının bir örneği sadece. Babam kahveye gitmezdi, belki böyle bir alışkanlığı olsa, o da aynı yerde vurulmuş olacaktı.  İşten eve evden işe, mazbut bir baba işte. Devlet memuru olmanın verdiği terbiyeyle sağda solda siyaset konuşmayan bir aile reisi, tek derdi ekmek parası kazanıp çocuklarını okutmak olan bir veznedar... Apolitik bir aile o dönem için şanstı belki de, hiç zayiat yoktu ailede. Birbirine düşman akraba çocuklarını saymazsak... Böyle içler acısı teselliler yaşanıyordu o günlerde. Sonra bir gün bir ses yükseldi eski radyodan, darbe olmuş dedi babam. Şimdi ne olacaktı, daha ne bedeller ödenecekti?

Büyüdüm üniversiteli oldum, ailenin gururu... Siyasetten uzak tutulan bir ara nesil üyesi... Hükümetler kuruldu, seçimler oldu, seneler akıp gitti, durgundu ortalık bir süre, gençtik işte, bize toz pembeydi hayat. Ama hiç de öyle değilmiş meğer, okudukça öğrendik, öğrendikçe daha çok okuduk. Uzak tutulmuşuz sadece ülkede olup bitenden. Sayısız göz altılar, işkenceler, seneler süren faili meçhuller... Ne çok zaiyat vermişiz meğer ülkece, ne de çok bedel ödemişiz ülkede, biz büyürken, bilmeden, gençtik işte!.. Ya şimdi, neler olacaktı, daha ne bedeller ödenecekti?

Büyüdükçe öğrendik, öğrendikçe daha çok okuduk, uyutulmayalım, sindirilmeyelim diye. Gün geldi öğretmen oldum ben, anne oldum ama bir şeyler ters gidiyordu yine ülkede. Terör başladı bu kez de. Anne olduğum günden bugüne, değişmedi, bitmedi, bitmiyor. Şans mı saymalıydık şimdi bilmem ama batıda olmanın huzurunu yaşayıp devam ettirdik hayatı. Haber aldıkça kahrolduk, gelen her şehitle. Pek çok arkadaşımız doğuda terör kurbanıyken, hayat devam ediyordu işte. Kara haberlerle, şehit yavrularını okuttuk senelerce, boğazımız düğümlenerek... Ne değişmişti ki, her şey daha mı iyiydi? Terörle mücadele ediyorduk, bir yandan yaşamaya çalışırken, yaratılmış bir orta sınıfın üyeleri olarak üç kuruş parayla yaşamaya...

Şimdi yine bir eylül akşamında, düşünüyorum, ne değişti çocukluğumdan bu yana?Çocuktum genç oldum, büyüdüm anne oldum, öğretmen oldum, yaşlandım emekli oldum. Ne değişti? Yarım asrı devirdim, ülkemde ne değişti? Hâlâ ağlıyor analar, hâlâ şehit veriyor ülkem, hâlâ sen ben kavgası, biz ve öteki savaşı, hâlâ terör... Neler oldu bu süre içinde, ne değişti? Ve hâlâ hayat devam ediyor etmesine de, nereye gidiyor bu ülke?