Yorgun Kuş

Yoruldu Küçük Kuş

Küçüktü kuş,dünyası kadar küçük…

Güneşe inanırdı,rüzgarı severdi

Hayatı,ağaçları,dalları…

Şen kahkahalar atardı,öykünerek bülbüle

Serçe kanatlarında umudu taşırdı

Barışı,sevgiyi,kardeşliği…

Sonra büyüdü kuş
Dünyası kadar büyüdü

Güneşi karardı,poyraz savurdu acımasız bir dala

Şakıma, dedi hayat,sen bülbül değilsin!

Ağlamak senin kaderin

Aldırmadı bizim kuş,yılmadı

Küçük bedeninde kocaman bir yürek taşıdı

İnancı,umudu,sevdayı…

Sonra sevdi bizim kuş,sahiplendi hayatı

Güçlüyüm ben, dedi

Bir dalda kendine yuva yaptı

Sabırla taşıdı hayatın yükünü

Çerçöpleri yarı yolda bırakmadı

Yuvasını korudu,yavrularına kucak açtı

Yılmadı, kanat çırpa çırpa yol açtı umuda

Barışa,inanca,sevdaya…

An geldi

Yağmur ıslattı küçük bedenini

Karda üşüdü yüreği vakitsiz

Ama bilmedi hiç pes etmeyi

Kuruttu tüylerini,yeniden kanat çırptı hayata

Gün geldi,acımasız bir avcının

Saçmalarından kurtuldu da

Bir çocuğun sapanıyla yaralandı

Sebepsiz,kimliksiz,nihayetsiz…

Yine de ölmedi,sardı yaralarını

Uçtu,bulutlara ulaşamasa da

O hep uçtu,huzur ülkesini aradı

Sonra yoruldu bu kuş

Zamansız yordu hayat

Bahar dallarındayken fırtınalar esti ansızın

Savruldu,yine yara aldı

Artık ağırlaştı bedeni,kanadı düştü

Uçmaktan yoruldu kuş

Sessizce yol kenarına yığıldı

Teslim oldu sonsuzluğa

Eşsiz,dostsuz,kimsesiz…