Mutluluk

Evren

Hiçliğin ortasında

Varla yokun ana rahmi

Sessiz çığlıkların iki rengi

Siyahla beyaz yani...

Yani o ve diğeri

Biri olmadan diğeri anlamsızlaşan

Ayrı yollarda, ayrı kırlarda

Biri umut, diğeri vefa...

Aynı gök altında ıslanamayan

Aynı kuşakla sarmalanamayan

Biri  sevda, diğeri hayal...

Birleşmedi yolları hiç

Kır çiçekleri derlerken aynı dağlarda

Ayrı bulutlar altında

Evren

İkisini bir anda yarattı

Ortak bir sevdaya

 Hapsetti  tüm yürekleri

Adı mutluluk

Mutluluk

Yaşlanmayan bakire

Ele geçmeyen cennet güzeli

Hep aranan ve beklenen

Özlenen, ayrı dünyalarda

Kolay görünen

Zor bulunup tez yitirilen

Tam da, yakaladım dediğin anda 

Seraba bürünen

Kızıl bakire

Kimse görmedi yüzünü

Yani ne o ne de diğeri

Görmeden sevdi herkes onu

Ömürler tüketildi peşinde adım adım

Gerçek mi hayal mi bilemeden

Biri kırgın diğeri yorgun

Solgun ışıkları ateş sanıp koştular

Fedai oldular bazen 

Kimi zaman da pervane

Işığı sönmesin diye

Bir an dokunabilelim diye

Tutsaktı yürekleri

Aranan tek gerçekti mutluluk

Sevdası insanoğlunun

 Mutluluk

Hepsi, o ve diğeri...

Umutla hayal, vefayla gurur

Yani hepimiz bir yanda

Öte yanda mutluluk