İnsan Olmak

İnsan Olmak

 Toprağa düşerken umut

Gök yırtılmış

Şakır şakır akarken mutluluk

Bir bebek gözleriyken huzur

Hain bir el koparır vahşetin dişleriyle

Ana rahminden erkek diye çıkıp da

Adam olamamış bir müsvetteyken dehşet

İnsan olmak ne zormuş meğer

“Meleğimin kanatlarını kopardılar.”

Diye ağlarken bir baba

Çaresiz, yalın hüznüyle şaşkın

Acıya karışırken öfke ana yüreğinde

Yaşamaya doyamadığı gençliğiyle

Kefene sarılmışken taze bir çığlık

İnsan olmak ne zormuş meğer