Dilimizin Tarihçesi

Orta Asya'dan Anadolu'ya ve dünyanın çeşitli yerlerine göçlerle yayılan atalarımız, Türk dilini de beraberlerinde taşımışlar doğal olarak. Zira dil, bir ulusun kültürünün aynasıdır, o ulusla birlikte değişir, gelişir ve yaşar. İnsanın ve uygarlığın en önemli aracı dildir. İşte bizim dilimiz de tarihi bilinmeyen eski çağlardan bu yana değişimler göstermiş, ön Türkçe dediğimiz iki büyük lehçeden günümüze ulaşmıştır.  Bu lehçeler Yakutça ve Çuvaşça'dır. Daha sonra tarihi bilinen dönemlerde de Oğuzca, Kazakça, Çağatayca-Özbekçe, Azerice, Kırgızca, Kıpçakça, Tatarca gibi şivelere ayrılmıştır.

1. Türk dilini geçirdiği evreler: 
2. 1. Altay dönemi, 
3. 2. En eski Türkçe evresi, 
4. 3. İlk eski Türkçe evresi, 
5. 4. Eski Türkçe evresi-ilk yazılı ürünler olan Köktürk Yazıtları ve Uygur metinleri dönemi, Göktürkçe, Uygurca ve Karahanlı Türkçesi,
6. 5. Orta Türkçe evresi-ortak Anadolu ve Azerbaycan Türkçesi,
7. 6. Yeni Türkçe evresi-Osmanlı, Çağatay-Özbek, Azeri Türkçeleri,
8. 7. Modern Türkçe evresi-günümüz şive ve ağızları, Türkiye Türkçesi.

Türk dilinin başlangıçtan 7. yüzyıla kadar olan evresi karanlık dönem diye de adlandırılır. Zira bu döneme ait yazılı belge yoktur. Dilin varlığını sürdürmesi, sözlü edebiyat ürünlerinin sonraki çağlara ağızdan ağıza aktarılması yoluyla olmuştur. İlk yazılı ürünlerimizle birlikte yazı diliyle de gelişimini sürdürmüştür.

13. yüzyıldan sonraki Türk dilini olarak incelediğimizde, gelişimini iki ana koldan sürdürdüğünü görüyoruz: Kuzeydoğu Türkçesi, Batı Türkçesi. Bunlardan Kırgızca, Kazakça, Özbekçe-Çağatayca, Kıpçakça gibi şiveler Kuzeydoğu Türkçesinde; Doğu Oğuzcası-Azerice, Batı Oğuzcası-Eski Anadolu Türkçesi, Osmanlı Türkçesi ve Türkiye Türkçesi gibi şiveler de Batı Türkçesi kolunda görülür.

Kısaca yüzyıllara göre söyleyecek olursak:

* 0-7. yüzyıllar Karanlık Dönem

* 11-12. yüzyıllar eski Türkçe

* 13-15. yüzyıllar Eski Anadolu Türkçesi

* 16-19. yüzyıllar Osmanlıca

* 20. yüzyıldan günümüze Türkiye Türkçesi