Son

Yol  kısa

Menzil yakın

Toz toprak içinde raylar

Adım adım eksilmekte ümit

Güz sancıları ve bahar yok artık

Gidilecek yer belli

Bir avuç toprak, biraz pişmanlık

Bir demet çiçek, bir tas su

Geri dönülmez bu yoldan

Çoğu gitti kaldı  azı

Ölüm yakın

Belli değil, kaç durak sonra 
İnilecek yaşam treninden 

Daha kaç nefes var

Belki bir rüya bu yolculuk

Söyleyecek var mı, daha kaç nefes

Kaç mağlubiyet sonrası

Hangi durakta inilecek?

Yalnız ve umutsuz