Annem

Affet Annem

Affet annem affet

Mutluluk yelleri estiremedim göğünüzde

Kara bulutlarla dolandım hep

Koşamadım ki hiç ben

Dağları yara yara

Üstüm başım toz içinde

Kana bulanmış dizlerimle

Ağzımı ayıra ayıra 

Ağlayamadım ki hiç

Mutlu olmayı bilmedim ki hiç ben

Ne zaman gülümsesem çelme taktı felek

Mutsuzum bile diyemedim

Kan tadında doya doya ağlayarak

Akıtamadım ki hiç ciğerlerimden

Acı şarabın kırmızı zehrini

Affet annem affet

Yaşamadım ki hiç ben

Boşa geçen yılların sayısını unuttum

Kimse üzülmesin, ağlamasın derken

Mutlu olmayı da sildim defterden

Affet, senin de hep hüznün oldum

Biz demek iyi de gülüm

“Ben” demeyi bilmedim ki hiç ben

Sana bir çift mutlu gözle bakamadım

Affet annem, nerede çürük kapı varsa

Hep onu araladım

Kırlarda koşmadım ki hiç ben

Umarsız, kır çiçeklerine dost

Kopan dala bile acıdım da

Kendime acımayı unuttum

Canım yandı bile diyemedim ki hiç ben

İçimde tuttum, yuttum kan şarabını

  

Affet güzel annem, affet

Şimdi çığlık atma zamanı

Ben doğarken bile ağlamamışım

Derdin ya, 'ağlatamadı ebe bir türlü

Öldün sandık çığlığını duymayınca'

Ağlamayı bilmedim ki hiç ben

Ama öğrendim artık annem

Şimdi sel gibi akıyor bak

Dur desem de durmaz gayrı

Elli yılın intikamı sanki

Akıyor içimin zehri 

Şarap tadında şimdi

Mutsuzum demeyi öğrendim bak

Defolu çıktı işte hayat 

Bil ki ben de artık

Ağız dolusu küfretmeyi ezberledim

Her gece feleğe çığlık çığlığa

Sessiz değil artık yaşlarım

Bağıra bağıra ağlamayı yeni öğrendim

Affet annem affet

Ama ben sana hep kırgınım bil ki

Bana sen değil miydin belleten

Ağzından kan damlarken

Kızılcık şerbeti içtim demeyi

Ne gerek vardı ki, elli yılımı yedi

Meme vermedi hiç kimse

Ağlamıyorum diye

İstemeyi bilmedim ki hiç ben

Fedakarlığı niye öğrettin bana

Sevmeyi, sahip çıkmayı, hoşgörmeyi

Ne gerek vardı ki

El üstünde tuttukça sevgimizi

Ayak altında ezilmek için mi

Ben hiç baş tacı edilmedim ki

Affet annem affet

Şimdi çığlık zamanı

Kızılcık şerbeti değil

Bildiğin kan tadı dudaklarıma konan

Nankörüm oldu hayat

Affet, gülmeyi beceremedim ki hiç ben

Kan kuyularına gömerken

En saf günlerimi

Yalanı, talanı öğretseydin bari

Ne gerek vardı ki doğru söze

Herkes yüzüme sahte dualar üfürürken

Acımasızlığın şerbetini içirseydin

Komşum açken tok yatmayı

Hiç değilse vefasızlığı, sevgisizliği

Öğretseydin bari

Affet annem affet

Ama bil ki, kırgınım sana yine de

Doğururken sol yanıma taş işleseydin

Ne gerek vardı ki, yürek koydun bedenime

Hem de en kırılganından, çocuk gibi

Riyalara gark oldum senin yüzünden

Öğretseydin ya ihaneti

Sokak çocuklarına sırtımı dönmeyi

Hiç değilse vicdansızlığı, hainliği

 Öğretseydin bari

Affet annem affet

Gül yüzünü soldurdum yine

Dediğin gibi dimdik durdum da

İnadına büktü sahte dostlar belimi

Ne gerek vardı ki

Bak, tek oyuncağım hâlâ sende

Vitrin süslemekte

Oynamaya kıyamadığım

Eskitip eskitip çöpe atmayı 

Kolunu kanadını kırmayı

Öğretseydin bari

Affet annem affet

Bu hayat çoook defolu çıktı

Yamayıp yamayıp yeniden giydiğim

Ne gerek vardı ki

Şımarık olmayı, dost satmayı 

Öğretseydin bari

Affet gül yüzlüm affet